Αυτοψία στο καταφύγιο του θανάτου. Ο ερευνητής και Πολιτικός Μηχανικός Πάνος Δευτεραίος εξηγεί πώς το κυνήγι του θησαυρού σε υπόγειες στοές στη θέση Καρµπουνάρι, τις οποίες είχαν σκάψει Γερµανοί στρατιώτες κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου, αποδείχθηκε µοιραίο για τέσσερις κατοίκους της περιοχής: «Οι σκαμμένες στοές φανερώνουν ότι γίνονταν εργασίες για καιρό. Βρήκα σκαψίματα που ήταν φρέσκα». Έθνος της Κυριακής (24 Μαΐου 2020).
Την Κυριακή 17 Μαΐου, ημέρα των γενεθλίων μου, βρεθήκαμε στο Καρμπουνάρι Λουτρακίου για να μιλήσουμε στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ για τα γερμανικά καταφύγια της περιοχής, τα οποία είχαμε επισκεφτεί πολλές φορές κατά το παρελθόν, με αφορμή το δυσάρεστο γεγονός του θανάτου των τεσσάρων ανδρών. Συναντήσαμε τον φίλο μας Κώστα Μεταξά από τον τοπικό οικισμό του Φλοίσβου, και κατεβήκαμε αρχικά στα δύο καταφύγια της τοποθεσίας με τον δημοσιογράφο Αλέξανδρο Γύγο, πραγματοποιώντας μια τηλεοπτική ξενάγηση στο εσωτερικό τους.
Στη συνέχεια ο Γιάννης Σωτήρης, γνώστης της περιοχής, μας οδήγησε στο σημείο όπου συνέβη το μοιραίο, και μαζί του κατεβήκαμε στις δύο σκαμμένες στον βράχο εισόδους ενός γερμανικού καταφυγίου που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Τα δύο σημεία, σε απόσταση πενήντα μέτρων μεταξύ τους σχηματίζουν δύο κατηφορικές, σχεδόν βαραθρώδεις, εισόδους που καταλήγουν σε μεγάλες τοξωτές στοές ύψους και ανοίγματος τριών μέτρων, στις οποίες θα κατασκευάζονταν σκαλοπάτια. Οι στοές θα διευρύνονταν κατά μήκος, πιθανότατα και σε βάθος, και θα χτίζονταν με πέτρες και μπετόν, όπως στα ολοκληρωμένα καταφύγια. Τέλος, θα συνδέονταν μεταξύ τους με μια μεγάλη αίθουσα που θα αποτελούσε τον κύριο χώρο καταφυγής.
Σήμερα παραμένουν ημιτελείς, χωρίς σκάλες και χωρίς να είναι συνδεδεμένες μεταξύ τους, ενώ το αρχικό μήκος τους δεν υπερβαίνει τα 10-20 μέτρα. Οι επίδοξοι χρυσοθήρες, μέσα από τον θάλαμο όπου καταλήγει η κάθε μία από τις δύο μνημειώδεις εισόδους, έσκαψαν με μηχανικά μέσα τις δικές τους στοές, σχηματίζοντας στην πρώτη (στη δεύτερη έγινε το μοιραίο) μια μίνι δαιδαλώδη υπόγεια κατασκευή που εκτείνεται σε δύο επίπεδα, στοιβάζοντας τα μπάζα της εκσκαφής στα πλαϊνά των στοών, όπως οι παλιοί μεταλλωρύχοι.
Μπήκαμε κατεβαίνοντας στο παλιό όρυγμα και στη συνέχεια εισχωρώντας στη χαμηλή στοά, βρεθήκαμε σε ανηφορικό διάδρομο που μας οδήγησε σε ένα άλλο τούνελ σε υψηλότερο επίπεδο, που κατέληγε σε έναν ανοιχτό λάκκο... Τίποτε άξιο αναφοράς εκτός από μια νυχτερίδα κι ένα σημείο όπου φάνηκε ότι ίσως προσπάθησαν να ανοίξουν αεραγωγό προς την επιφάνεια, ή απλά κατέρρευσε ένα σημείο του εδάφους. Έπειτα συνεχίσαμε στη γειτονική τρύπα και την υπόγεια γαλαρία που μύριζε... θάνατο με άρωμα καυσαερίων και μπόλικο μονοξείδιο του άνθρακα, που ανίχνευσε η φορητή συσκευή που είχα μαζί μου... Παναγιώτης Δευτεραίος
Αναρτήσεις
.jpg)
