Αναρτήσεις
Αυτοψία στο καταφύγιο του θανάτου. Ο ερευνητής και Πολιτικός Μηχανικός Πάνος Δευτεραίος εξηγεί πώς το κυνήγι του θησαυρού σε υπόγειες στοές στη θέση Καρµπουνάρι, τις οποίες είχαν σκάψει Γερµανοί στρατιώτες κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου, αποδείχθηκε µοιραίο για τέσσερις κατοίκους της περιοχής: «Οι σκαμμένες στοές φανερώνουν ότι γίνονταν εργασίες για καιρό. Βρήκα σκαψίματα που ήταν φρέσκα». Έθνος της Κυριακής (24 Μαΐου 2020).
Την Κυριακή 17 Μαΐου, ημέρα των γενεθλίων μου, βρεθήκαμε στο Καρμπουνάρι Λουτρακίου για να μιλήσουμε στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ για τα γερμανικά καταφύγια της περιοχής, τα οποία είχαμε επισκεφτεί πολλές φορές κατά το παρελθόν, με αφορμή το δυσάρεστο γεγονός του θανάτου των τεσσάρων ανδρών. Συναντήσαμε τον φίλο μας Κώστα Μεταξά από τον τοπικό οικισμό του Φλοίσβου, και κατεβήκαμε αρχικά στα δύο καταφύγια της τοποθεσίας με τον δημοσιογράφο Αλέξανδρο Γύγο, πραγματοποιώντας μια τηλεοπτική ξενάγηση στο εσωτερικό τους.
Στη συνέχεια ο Γιάννης Σωτήρης, γνώστης της περιοχής, μας οδήγησε στο σημείο όπου συνέβη το μοιραίο, και μαζί του κατεβήκαμε στις δύο σκαμμένες στον βράχο εισόδους ενός γερμανικού καταφυγίου που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Τα δύο σημεία, σε απόσταση πενήντα μέτρων μεταξύ τους σχηματίζουν δύο κατηφορικές, σχεδόν βαραθρώδεις, εισόδους που καταλήγουν σε μεγάλες τοξωτές στοές ύψους και ανοίγματος τριών μέτρων, στις οποίες θα κατασκευάζονταν σκαλοπάτια. Οι στοές θα διευρύνονταν κατά μήκος, πιθανότατα και σε βάθος, και θα χτίζονταν με πέτρες και μπετόν, όπως στα ολοκληρωμένα καταφύγια. Τέλος, θα συνδέονταν μεταξύ τους με μια μεγάλη αίθουσα που θα αποτελούσε τον κύριο χώρο καταφυγής.
Σήμερα παραμένουν ημιτελείς, χωρίς σκάλες και χωρίς να είναι συνδεδεμένες μεταξύ τους, ενώ το αρχικό μήκος τους δεν υπερβαίνει τα 10-20 μέτρα. Οι επίδοξοι χρυσοθήρες, μέσα από τον θάλαμο όπου καταλήγει η κάθε μία από τις δύο μνημειώδεις εισόδους, έσκαψαν με μηχανικά μέσα τις δικές τους στοές, σχηματίζοντας στην πρώτη (στη δεύτερη έγινε το μοιραίο) μια μίνι δαιδαλώδη υπόγεια κατασκευή που εκτείνεται σε δύο επίπεδα, στοιβάζοντας τα μπάζα της εκσκαφής στα πλαϊνά των στοών, όπως οι παλιοί μεταλλωρύχοι.
Μπήκαμε κατεβαίνοντας στο παλιό όρυγμα και στη συνέχεια εισχωρώντας στη χαμηλή στοά, βρεθήκαμε σε ανηφορικό διάδρομο που μας οδήγησε σε ένα άλλο τούνελ σε υψηλότερο επίπεδο, που κατέληγε σε έναν ανοιχτό λάκκο... Τίποτε άξιο αναφοράς εκτός από μια νυχτερίδα κι ένα σημείο όπου φάνηκε ότι ίσως προσπάθησαν να ανοίξουν αεραγωγό προς την επιφάνεια, ή απλά κατέρρευσε ένα σημείο του εδάφους. Έπειτα συνεχίσαμε στη γειτονική τρύπα και την υπόγεια γαλαρία που μύριζε... θάνατο με άρωμα καυσαερίων και μπόλικο μονοξείδιο του άνθρακα, που ανίχνευσε η φορητή συσκευή που είχα μαζί μου... Παναγιώτης Δευτεραίος
Η πρώτη είσοδος και οι στοές της (video, φωτογραφίες)
 |
| Είσοδος |
 |
| Η αρχική γερμανική στοά, σκαμμένη στον βράχο |
 |
| Στα δεξιά η συνέχεια |
 |
| Εμπρός κλειστά, αριστερά η συνέχεια προς τα πάνω |
 |
| Ο οδηγός μας ο Γιάννης |
 |
| Ο λάκκος και η νυχτερίδα |
 |
| Επιστροφή προς τα πίσω |
 |
| Κατάπτωση που μοιάζει με ημιτελή αεραγωγό |
 |
| Κάθοδος |
 |
| Άνοδος |
Έθνος της Κυριακής (24/5/2020). Γράφει ο Αλέξανδρος Καλαφάτης
«Το κυνήγι του χαµένου θησαυρού είναι εθισµός. Είναι αρρώστια. Δεν έχει να κάνει απλά µε τη ροπή κάποιων προς τον εύκολο πλουτισµό». Η φράση ανήκει σε αξιωµατικό της Αστυνοµίας, µε γνώση της περιοχής του Ισθµού της Κορίνθου που είναι γεµάτη από καταφύγια που φτιάχτηκαν από τους Γερµανούς κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου. Ο Ισθµός ήταν στρατηγικής σηµασίας πέρασµα, µε τους στρατιώτες να τα κατασκευάζουν για να προστατευθούν από βοµβαρδισµούς αλλά και για την αποθήκευση πυροµαχικών. Οταν η Κατοχή έλαβε τέλος και τα γερµανικά στρατεύµατα αποχώρησαν οριστικά, οι µύθοι ότι έµειναν πίσω στα καταφύγια κρυµµένοι θησαυροί και λίρες των κατακτητών κατέκλυσαν την Κόρινθο.
Οι ιστορίες πέρασαν από γενιά σε γενιά και «επιβίωσαν» µέχρι σήµερα. Οι αστυνοµικοί που υπηρετούν στην Κόρινθο το γνωρίζουν αυτό από πρώτο χέρι, καθώς ποτέ δεν έπαψαν να λαµβάνουν κλήσεις κτηνοτρόφων που βρίσκουν σε αγροτικές περιοχές µεγάλες τρύπες από σκαπτικά µηχανήµατα. Εναν µύθο που προερχόταν από τον παππού του γνώριζε και ο 72χρονος συνταξιούχος, ο οποίος βρέθηκε πριν από µία εβδοµάδα νεκρός µαζί µε τρεις συντοπίτες του σε καταφύγιο βάθους 20 µέτρων, στη θέση Καρµπουνάρι στο Λουτράκι. Οπως λένε στο «Εθνος της Κυριακής» αστυνοµικές πηγές, ο 72χρονος µοιράστηκε την «πληροφορία» µε τους ανθρώπους που εµπιστευόταν, µε «αντάλλαγµα» να τον βοηθήσουν στις ανασκαφές για να βρει τον θησαυρό και να τον µοιραστούν.
«Ξέρω πού βρίσκονται οι λίρες των Γερµανών» ήταν η χαρακτηριστική του φράση. Οι τρεις άνδρες που είπαν το «ναι» για να τον βοηθήσουν ήταν ένας 35χρονος ιδιοκτήτης συνεργείου αυτοκινήτων, ένας 37χρονος υπάλληλός του και ένας 49χρονος ξενοδόχος. Το «στρατηγείο» των τεσσάρων ανδρών ήταν το συνεργείο αυτοκινήτων στο Λουτράκι. Εκεί ο 72χρονος συνταξιούχος αποκάλυψε σε ποιο ακριβώς σηµείο βρίσκεται ο θησαυρός µε τις λίρες. Στόχος τους ήταν να κάνουν τις ανασκαφές βράδυ για να µη γίνουν αντιληπτοί από άλλους συντοπίτες τους, οι οποίοι είτε θα µπορούσαν να τους καταγγείλουν στην Αστυνοµία είτε να τους πάρουν τον θησαυρό. Η µυστικότητα της «επιχείρησης» αποδείχθηκε µοιραία. Το βράδυ της περασµένης Κυριακής οι τέσσερις άνδρες πήραν τα σύνεργά τους και µετέβησαν στο καταφύγιο.
Για να µην κινήσουν υποψίες από τον θόρυβο της γεννήτριας που είχαν µαζί τους για να λειτουργήσουν τα σκαπτικά µηχανήµατα, αποφάσισαν να µην αφήσουν το µηχάνηµα στην επιφάνεια. Ετσι άρχισαν να σκάβουν έχοντας δίπλα τους τη γεννήτρια βενζίνης, η οποία εκπέµπει µονοξείδιο του άνθρακα που είναι δηλητηριώδες σε κλειστούς χώρους. Και αυτό διότι µειώνει το οξυγόνο, πολλώ δε µάλλον όταν δουλεύει σε καταφύγιο όπου ο αέρας είναι ούτως ή άλλως περιορισµένος. Ετσι, χωρίς να το αντιλαµβάνονται, οι τέσσερις άνδρες άρχισαν να εισπνέουν το αέριο από την εξάτµιση της γεννήτριας, το οποίο σταδιακά και χωρίς να το καταλαβαίνουν εκτιµάται ότι τους δηµιούργησε αρχικά µια τάση µέθης, στη συνέχεια λιποθυµία και στο τέλος προκάλεσε τον θάνατό τους. Η ιατροδικαστική εξέταση έδειξε ότι ο θάνατός τους ήταν ασφυκτικός. Ασφαλείς πληροφορίες του «Εθνους της Κυριακής» αναφέρουν ότι η Αστυνοµία αναζητά τουλάχιστον ακόµα ένα άτοµο, το οποίο φέρεται να βρισκόταν έξω από το καταφύγιο την ώρα των εργασιών και το οποίο εξαφανίστηκε όταν κατάλαβε τι είχε συµβεί. Η Ασφάλεια έχει κάνει ήδη αίτηµα στον εισαγγελέα για άρση του απορρήτου των επικοινωνιών, προκειµένου µέσα από τα σήµατα των κινητών τηλεφώνων που εξέπεµπαν το µοιραίο βράδυ στην περιοχή να εντοπιστούν οι άνδρες που φυλούσαν τσίλιες και τράπηκαν σε φυγή αντί να ειδοποιήσουν τις Αρχές. Παράλληλα, θα εξεταστούν οι κλήσεις και τα µηνύµατα από τα κινητά τηλέφωνα των τεσσάρων ανδρών που βρήκαν τραγικό θάνατο.
Ηξερε η σύζυγος
Ο 35χρονος ιδιοκτήτης του συνεργείου αυτοκινήτων είχε πει στη σύζυγό του ότι θα πάει στο καταφύγιο. Αλλωστε αυτή δεν θα ήταν η πρώτη φορά, καθώς το ίδιο είχε κάνει µε τους υπόλοιπους τρεις άνδρες αρκετές φορές, στην προσπάθειά τους να σκάψουν βαθιά και να βρουν το κουτί µε τις λίρες. Η γυναίκα του άρχισε να ανησυχεί γιατί δεν επέστρεψε πίσω στο σπίτι την ώρα που της είχε πει. Ετσι αποφάσισε να πάρει τα δύο της παιδιά, ηλικίας πέντε και έξι ετών, τα οποία δεν είχε κάπου να τα αφήσει, και να πάει µέσα στη νύχτα να δει τι έχει συµβεί. Η άτυχη γυναίκα κατάλαβε ότι ο σύζυγός της είχε χαθεί µέσα στο βαθύ άνοιγµα. Το ίδιο και οι φίλοι του. Ηταν το πρόσωπο που ειδοποίησε τις Αρχές, ενώ όπως είπε στους αστυνοµικούς, είχε πάει αρκετές φορές στο παρελθόν στο καταφύγιο για να δώσει νερό και φαγητό στους τέσσερις άνδρες που έσκαβαν. Οι εργασίες εκεί είχαν ξεκινήσει περίπου έναν µε ενάµιση µήνα πριν από το τραγικό συµβάν. Από τα µέχρι στιγµής στοιχεία της έρευνας προκύπτει ότι o 35χρονος ιδιοκτήτης συνεργείου, πατέρας δύο παιδιών, ήταν ο µόνος που είχε µιλήσει στο οικογενειακό του περιβάλλον για τον θησαυρό.
Αστυνοµικές πηγές εξηγούν ότι «από τα στοιχεία που έχουν συλλεχθεί προκύπτει ότι οι άτυχοι άνδρες είχαν παθιαστεί µε το κυνήγι του θησαυρού. Εκαναν συστηµατικά ανασκαφές και η ζέση µε την οποία λειτούργησαν δείχνει ότι πραγµατικά πίστευαν και µάλιστα πολύ στην ύπαρξή του. Κατά καιρούς αυτό το κυνήγι του χαµένου θησαυρού, που θυµίζει Ιντιάνα Τζόουνς, προκαλεί εθισµό σε κάποιους κατοίκους. Γίνεται αρρώστια που εγκυµονεί κινδύνους. Στην Κόρινθο υπάρχουν ακόµα και κάτοικοι που ψάχνουν πιο παλιούς θησαυρούς, όπως του Χουσεΐν Κιαµήλ Μπέη. Πριν από περίπου δέκα χρόνια, µάλιστα, µια οµάδα είχε καταφέρει να πάρει επίσηµη άδεια από το κράτος για να κάνει νόµιµες ανασκαφές για την ανακάλυψη θησαυρού, υπό αστυνοµική επιτήρηση».
Μονοξείδιο του άνθρακα
Τα ευρήµατα στο σηµείο της τραγωδίας αποκαλύπτουν την επικινδυνότητα του εγχειρήµατος των τεσσάρων ανδρών στο καταφύγιο του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου. Ο ερευνητής και πολιτικός µηχανικός Πάνος Δευτεραίος βρέθηκε εκεί λίγες ηµέρες µετά το περιστατικό. Μιλώντας στο «Εθνος της Κυριακής», εξηγεί ότι «το συγκεκριµένο καταφύγιο ήταν ηµιτελές και αυτό το έκανε ακόµα πιο επικίνδυνο. Είχε δύο διαφορετικές εισόδους. Οι τέσσερις άνδρες έκαναν εργασίες στη µία εξ αυτών. Πιθανότατα οι Γερµανοί ήθελαν να ενώσουν τις υπόγειες στοές και δεν πρόλαβαν να το κάνουν. Είναι φανερό από όλα όσα είδα ότι κάποιοι έσκαβαν σε προγενέστερο χρόνο και σε δεύτερο σηµείο, στη δεύτερη είσοδο. Οι σκαµµένες στοές φανερώνουν ότι γίνονταν εργασίες για καιρό. Βρήκα σκαψίµατα στις στοές που ήταν φρέσκα». Ο Πάνος Δευτεραίος έκανε µέτρηση του µονοξειδίου του άνθρακα στο καταφύγιο και διαπίστωσε ότι οι τιµές ήταν αυξηµένες, παρότι είχαν περάσει πάρα πολλές ώρες.
«Υπήρχε ακόµα καυσαέριο στην ατµόσφαιρα. ∆εν µπορώ να γνωρίζω γιατί οι άνθρωποι αυτοί δεν βγήκαν έξω. Γενικότερα στην περιοχή γίνονται ανασκαφές. Στον δρόµο για το καταφύγιο συνάντησα διάφορα άλλα σκαµµένα σηµεία. Εγώ και η οµάδα µου έχουµε προτείνει στους τοπικούς φορείς να αξιοποιηθεί η περιοχή, προκειµένου να µπορεί το κοινό να επισκέπτεται τα καταφύγια µε ασφάλεια. Οι Γερµανοί είχαν φτιάξει για την προστασία της διώρυγας ένα ολόκληρο συγκρότηµα από πολυβολεία και οχυρωµατικά έργα, τα οποία αξίζουν να τα επισκεφθεί το κοινό. Η πρωτοβουλία µας δεν προχωρά γιατί κάποιες εκτάσεις ανήκουν σε ιδιώτες και έχουν σύνθετο ιδιοκτησιακό καθεστώς».
Video και φωτογραφίες από το μοιραίο όρυγμα (είσοδος Β΄)
 |
| Κάθοδος |
 |
| Η αρχική γερμανική στοά, σκαμμένη στον βράχο |
 |
| Στα αριστερά ανοίγεται η στοά που σταμάτησε τους τέσσερις |
 |
| Το (μοιραίο) τέλος |
 |
| Έξοδος |
Πρώτο Θέμα της Κυριακής (24/5/2020). Γράφει ο Παναγιώτης Σαββίδης
Ο Πολιτικός Μηχανικός και σπηλαιολόγος κ. Παναγιώτης Δευτεραίος, που έχει αποτυπώσει την λαξευμένη στοά στο Καρμπουνάρι, επισημαίνει πως τα διαχρονικά ίχνη των χρυσοθήρων είναι εμφανή στο εσωτερικό της. «Στο τέλος της στοάς που κατασκευάσαν οι Γερμανοί, υπάρχει αριστερή διακλάδωση που καταλήγει σε αδιέξοδο και διανοίχτηκε τα τελευταία χρόνια από χρυσοθήρες. Η έντονη εκσκαπτική δραστηριότητα, μαρτυρά το έντονο ενδιαφέρον των χρυσοθήρων» λέει ο κ. Δευτεραίος.
«Αστακός» η διώρυγα από τους Γερμανούς
Αμέσως μετά την κατάληψη της Ελλάδας το 1941, και αναγνωρίζοντας τη στρατηγική θέση του Ισθμού της Κορίνθου, οι Γερμανοί έθεσαν σ΄ εφαρμογή σχέδιο οχύρωσης της διάβασης, προκειμένου να διασφαλίσουν τη σημαντική θαλάσσια οδό.
Στο πλαίσιο αυτό, κατασκευάστηκαν πολυβολεία, πυροβολεία, υπόγεια καταφύγια για το προσωπικό, υπόγειες λαξευμένες αποθήκες πυρομαχικών, αλλά και ένας δρόμος -γνωστός και ως «γερμανική οδός»- που διέτρεχε τη διώρυγα και ένωνε όλα αυτά τα έργα, που είχαν ενταχθεί στον γενικό στρατηγικό σχέδιο ελέγχου και προστασίας του Ισθμού, από πιθανές δολιοφθορές αντιστασιακών οργανώσεων και των Συμμάχων.
Τα έργα κατασκευάστηκαν σε χρόνο ρεκόρ από το Μηχανικό του γερμανικού στρατού κατοχής, με κατοίκους της περιοχής που επιτάχτηκαν και χρηματοδότηση της κατοχικής κυβέρνησης.
Μετά το τέλος του Β΄ Π.Π. τα περισσότερα έργα από αυτά, πέρασαν στη λήθη και στην εγκατάλειψη, μ’ αποτέλεσμα πολλά να καταστραφούν ή να σκεπαστούν από χώματα και μπάζα. Κάποια από αυτά έγιναν βορά επίδοξων χρυσοθήρων ή κινδυνεύουν με πλήρη κατάρρευση.
Έως σήμερα τρία γερμανικά καταφύγια έχουν εντοπιστεί στην περιοχή και έχουν καθαριστεί και αναδειχτεί με πρωτοβουλία Πρόκειται για απλές κατασκευές, μ’ έναν ή δύο κεντρικούς θαλάμους στους οποίους οδηγούν κλιμακοστάσια από τις δύο εισόδους-εξόδους. «Βρίσκονται σε βάθος 10-12 μ., κατασκευασμένα από χτιστές λιθοδομές στους τοίχους και αψιδωτό οπλισμένο σκυρόδεμα (μπετόν) στις οροφές των στοών και των θαλάμων. Η έλλειψη ωστόσο βασικών υποδομών στο εσωτερικό του (χώροι υγιεινής, ηλεκτρική εγκατάσταση κ.α.) μαρτυρούν πως χρησιμοποιούνταν μόνο σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης από τους Γερμανούς» επισημαίνει ο κ. Δευτεραίος.
Λεηλατημένα στέκουν και τα πολυβολεία από σκυρόδεμα στις δύο πλευρές της διώρυγας. Κάποια από αυτά μάλιστα κινδυνεύουν με κατάρρευση, λόγω των αμμοληψιών και της εκβάθυνσης της περιοχής.
Κομμάτι της ιστορίας του τόπου
Tα τελευταία χρόνια ο Εξωραϊστικός Εκπολιτιστικός Σύλλογος Φλοίσβου – Λουτρακίου, προσπαθεί να διασώσει τα έργα αυτά, στο πλαίσιο προώθησης του ιστορικού τουρισμού στην ευρύτερη περιοχή. Ωστόσο το θολό ιδιοκτησιακό καθεστώς, δυσχεραίνει πρωτοβουλίες ανάδειξης και αξιοποίησή τους. «Καθαρίσαμε τα καταφύγια που βρίσκονται στη θέση Καρμπουνάρι, τα οποία προσελκύουν ενδιαφέρον επισκεπτών. Πιστεύουμε αποτελούν ζωντανό κομμάτι της πρόσφατης ιστορίας μας και πως μπορούν να βοηθήσουν στην τουριστική ανάπτυξη της περιοχής μας» λέει από την πλευρά του ο πρόεδρος του συλλόγου κ. Κώστας Μεταξάς, ζητώντας παρέμβαση των αρμόδιων φορέων, προκειμένου να υπάρξει ένας γενικότερος σχεδιασμός για τη διάσωση και την ανάδειξη των έργων αυτών.
Με μικρές παρεμβάσεις ολόκληρη η περιοχή, θα μπορούσε να εξελιχθεί σ’ ένα θεματικό πάρκο για την ιστορία του Ισθμού κατά τον Β΄ Π.Π. Από τις σφοδρές μάχες και την κατάληψή του από τους Γερμανούς το 1941, έως την ολοκληρωτική καταστροφή κατά την υποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων το 1944, μετά από ελεγχόμενες εκρήξεις που είχαν ως αποτέλεσμα τόνοι χώματος να φράξουν τη διώρυγας, που παρέμεινε κλειστή για πέντε χρόνια.
Ο αμύθητος θησαυρός του Κιαμήλ Μπέη
Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, οι τέσσερις άτυχοι άνδρες αναζητούσαν θησαυρό, που λέγεται πως έχει θαφτεί στην περιοχή. Οι ντόπιοι μιλούν για τον χαμένο θησαυρό του επιφανέστατου Οθωμανού της Πελοποννήσου(1784-1822) Κιαμήλ Μπέη, που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στα γεγονότα της επανάστασης του 1821 και φημιζόταν για τ’ αμύθητα πλούτη του. Άλλοι πάλι, κάνουν λόγο για τον καλά κρυμμένο θησαυρό του «Χασάπη της Θεσσαλονίκης» Γερμανού ναζί Μαξ Μέρτεν, χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποια ένδειξη για τον ισχυρισμό αυτόν.
Πάντως από το 1821 έως τις μέρες μας, έχουν δημιουργηθεί πλείστοι θρύλοι γύρω από τους απροσμέτρητους θησαυρούς του Κιαμήλ Μπέη, που έχουν γίνει … viral στους κύκλους των χρυσοθήρων, που αναζητούν κατά καιρούς μπαούλα με χρυσά γρόσια, βενετσιάνικους λίθους και σμαράγδια.
Παραμονές της επανάστασης, ο Κιαμήλ Μπέης υπήρξε τελευταίος διοικητής του «καζά» (επαρχία) της Κορίνθου που υπάγονταν στον πασά της Τρίπολης. Στη δικαιοδοσία του είχε συνολικά 163 χωριά, ενώ είχε φορολογική εποπτεία σ’ εκτάσεις της Αρκαδίας και της Μεσσηνίας. Με την κήρυξη της επανάστασης ο Κιαμήλ Μπέης αποκλείστηκε στην Τρίπολη, όπου αιχμαλωτίστηκε από τους Έλληνες επαναστάτες μετά την άλωση της πόλης στις 23/9/1821. Στις αρχές του 1822 υπέγραψε την παράδοση του φρουρίου της Κορίνθου, παραδίδοντας τα κλειδιά στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, και στη συνέχεια φυλακίστηκε στην Επίδαυρο και στο κάστρο της Ακροκορίνθου.
Ακολούθησε λαφυραγώγηση και δήμευση της μεγάλης του περιουσίας, μέρος του κάλυψε ανάγκες του αγώνα, ωστόσο θεωρούνταν βέβαιο πως ο Κιαμήλ Μπέης είχε προλάβει και κρύψει σε ασφαλές σημεία μέρος του αμύθητου θησαυρού του. Ο ίδιος βέβαια, από τη φυλακή που κρατούνταν, αρνούνταν ν’ αποκαλύψει το σημείο. Λίγο πριν την κατάληψη της Ακροκορίνθου από τα στίφη του Μαχμούτ Δράμαλη Πασά (1822) ο Κιαμήλ Μπέης δολοφονείται στο κελί του, προκειμένου να μην αποκαλύψει στον Δράμαλη τους κρυμμένους θησαυρούς του. Λέγεται πως η χήρα του Κιαμήλ Μπέη Γκιούλ Χανούμ, υπέδειξε στον Δράμαλη ένα πηγάδι, από όπου ανασύρθηκαν 40.000 απιθωμένα πουγκιά γεμάτα με χρυσά νομίσματα. Για να τιμήσει την γενναιόδωρη πράξη της, ο Οθωμανός στρατάρχης την παντρεύτηκε μ’ ανατολίτικη μεγαλοπρέπεια.
 |
| Το κάστρο του Ακροκόρινθου |
Εν αναμονή πρωτοβουλιών από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας
Δυστυχώς έως σήμερα στην Ελλάδα, δεν έχει υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός για διάσωση, ανάδειξη και αξιοποίηση της «κληρονομιάς» που άφησε πίσω του ο Β΄ Π.Π., με στόχο τόσο τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης, όσο και την ανάπτυξη του λεγόμενου ιστορικού – στρατιωτικού τουρισμού, που μπορεί να ενισχύσει σημαντικά οικονομικά τις τοπικές κοινωνίες αυτές τις δύσκολες εποχές.
Ομάδα εξερεύνησης: Αστική Σπηλαιολογία
Γραφείο τεχνικής υποστήριξης: Urban Speleo Engineering
1. Αστική Σπηλαιολογία (2017)
2. Έθνος της Κυριακής (24/5/2020)
3. Πρώτο Θέμα της Κυριακής (24/5/2020)
4. Terra Incognita Travel
5. webkorinthos.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου