Οι
ελάχιστες περιπτώσεις κατά τις οποίες εμφανίζονται αξιόλογα σπήλαια εντός του
πολεοδομικού ιστού που μπορεί να δημιουργήθηκαν αιώνες ή και χιλιετίες πριν την
κατοίκηση, μας θυμίζουν ότι η υπόγεια φύση παραμένει ζωντανή ακόμα και εκεί που η
επιφάνεια καταλήγει να είναι νεκρή.
Τον
Δεκέμβριο του 1963 αποκαλύφθηκε κατά τις εργασίες εξόρυξης πέτρας στο λατομείο
Κοπανά (ΕΛΚΟ) στη συνοικία Μεταμόρφωσης του Βύρωνα, ένα σπάνιο σπήλαιο που
προκάλεσε τον θαυμασμό όσων το εξερεύνησαν, για τον πλούσιο και ποικιλόμορφο
σταλακτιτικό του διάκοσμο. Η ανακάλυψη έγινε από μια μικρή τρύπα διαμέτρου 50
εκατοστών που εμφανίστηκε αρχικά στο έδαφος από τα φουρνέλα του λατομείου. Δύο
μέτρα πιο μέσα, τρεις άλλες τρύπες που διακρίνονταν μέσα από ένα στενό πέρασμα,
οδήγησαν τελικά τους εργάτες στην ανακάλυψη του άγνωστου και τυφλού μέχρι τότε
σπηλαίου, οι οποίοι τότε κατέστρεψαν ένα μέρος του στολισμού.
Η πλήρης
εξερεύνηση πραγματοποιήθηκε στις 22/12 και η χαρτογράφηση στις 26/12/1963, από
μέλη της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας (Ε.Σ.Ε.) που κλήθηκαν από τη
διοίκηση των λατομείων, με επικεφαλής τον Ι. Ιωάννου. Σε δημοσίευμα της
εφημερίδας «Έθνος» της εποχής (29/1/1964) διαβάζουμε μεταξύ άλλων τα εξής: «Εάν
δεν ασφαλιστεί με σιδηρά θύρα και κιγκλίδωμα, διατρέχει τον κίνδυνο να υποστεί
διαρπαγές από βανδάλους και να αλλοιωθεί ο εσωτερικός του πλούτος, ή να
καταρρεύσει από τους δυναμίτες του λατομείου…». Επίσης είχε προταθεί και η
τουριστική αξιοποίησή του, η οποία για να γίνει απαιτούνταν έργα που ήταν
ελάχιστα σε σχέση με άλλα σπήλαια που αξιοποιήθηκαν, κατά τον Ι. Ιωάννου. Τι όμως τελικά συνέβη;
Αναρτήσεις
.jpg)
