'' ...Ο Δήμος Μήλου σε συνεργασία με τοπικούς παράγοντες και καλλιτέχνες έπραξε το αυτονόητο. Μετέτρεψε έναν εγκαταλελειμμένο χώρο ιστορικής μνήμης σε αίθουσα τέχνης και πολιτισμού. Είναι μια λαμπρή εξαίρεση αξιοποίησης ενός καταφυγίου σε σχέση με την εγκατάλειψη που βιώνουν στο σύνολο τους τα υπόλοιπα εν Ελλάδι καταφύγια...''
«Κατασκευασμένο κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου
Πολέμου, το υπόσκαφο καταφύγιο στον Αδάμαντα της Μήλου, προοριζόταν στο να
προστατέψει ό, τι πιο πολύτιμο, την ανθρώπινη ζωή. Πιο συγκεκριμένα,
κατασκευάστηκε μετά από απόφαση εκείνων που έθεσαν την ανθρώπινη ζωή σε απόλυτη
επισφάλεια, υπό τις διαταγές δηλαδή του Γερμανικού στρατού κατοχής. Εβδομήντα
χρόνια μετά την κατασκευή του, εικαστικοί καλλιτέχνες έρχονται να το
κατοικήσουν συμβολικά, προστατεύοντας εντός του άλλες αξίες, εκείνες που είναι
εφικτό να αναδειχτούν σε μία εποχή η οποία φέρει τη γνώση των εγκλημάτων ενός
πολέμου: τις αξίες του βίου, στη διάκρισή τους από αυτές μιας προστατευμένης σε
ένα πολεμικό καταφύγιο «γυμνής ζωής», συνεπακόλουθα τις αξίες της ελευθερίας
της βούλησης και της συν-διαμόρφωσης των ορίων της και, επομένως, της ίδιας της
επιθυμίας και της εκπλήρωσής της. Πρόκειται για τις αξίες που -έστω
φαινομενικά- διατρέχουν το σύγχρονο βίο στους τόπους της εγκαθίδρυσης της
δημοκρατίας στις διάφορες μορφές της και των ατομικών δικαιωμάτων που αυτή
διασφαλίζει» αναφέρουν οι δυο δημιουργοί του Μαρία Χατζηνικολάου και Νίκος
Ποδιάς.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ